Başkan Trump, Amerikan siyaseti aracılığıyla buldoza vermeye devam ederken, Demokratlar temel bir sorula yüzleşmek zorunda kalıyorlar: Seçmenler sunduklarını bile istiyorlar mı?
Yakın zamanda şok edici bir New York belediye başkanlığı birincil galibiyetini talep eden ateşli genç bir Demokratik sosyalist olan Zohran Mamdani'nin meteorik yükselişi korkunç bir cevaba işaret ediyor.
Bir eyaletten veya yerel ırktan çok fazla tahmin etmek küstahtır. (Scott Brown'un Massachusetts'teki özel seçim galibiyetinin liberalizmin sonunu nasıl işaret etmesi gerektiğini hatırlayın?) Ancak bunun gibi anları hafife almak da tehlikelidir, çünkü tektonik rumbllar genellikle siyasi bir depremden önce geliyor.
Mamdani çözüm olmasa bile – ve muhtemelen olmasa bile – çarpıcı zaferi ayık bir olasılık öneriyor: Demokratların kaçtığı şey tam olarak seçmenlerin peşinde koşuyor.
On yıl boyunca, Trump'ın nasıl yenileceği konusunda temel olarak iki hakim teorisi var.
Birincisi basit: ne olmasa da ol. Trump kaba ise, iyi olun. Trump kaotik ise, kararlı olun. Trump bir şeyleri kırarsa, onları düzeltin. Bu teori rahatlatıcıdır, ancak seçmenlerin ahlak ve mantığa tepki vereceğini varsayar. Anlaşıldığı gibi şüpheli bir varsayım.
İkinci teori, alaycı olsa da, daha doğru olabilir: ateşle ateşle savaşın. Eğer onu yenemezsen, ona katılın. Politikada değil – bu deli olurdu – ama vibe. Trump bir gösteri ise, Demokratlar kendilerinden birini bulmalıdır.
Trump, halkın dikkatine en başından beri hakim olmanın önemini anladı. Görünüşe göre, Mamdani de öyle. Ve partinin kuruluşunu düğmeli muhasebecilere benzeten bir avuç sol kanatlı ateş tahmini (Alexandria Ocasio-Cortez, Bernie Sanders ve ark.).
Modern çağda kırmanın farklı yolları vardır. Genç ve kalça olabilirsin. Tuhaf ve manyetik olabilirsiniz. Uzun biçimli podcast görünümleri ve yaratma sanatında ustalaşabilirsiniz viral sosyal medya videoları. Ama her şeyden önce, senaryo politikacılarının trite pablumundan kaçınmalısınız.
Bu bağlamda, stilden özenden boşanmak zordur. Günümüzün en dikkat çeken POL'larının seçmenlerin daha önce yetersiz hizmet alan kısımlarını heyecanlandıran en radikal önerileri teşvik etme eğiliminde olması tesadüf değildir.
“Duvarı inşa et.” “Onu kilitle.” “Polisi bozdu.” “Herkes için Medicare.” Bu sloganların hepsi, değişen derecelerde, işlenemez ve daha önce düşünülemez. Ancak hepsi, çağdaş siyasi ekosistemde bilge veya doğru olmaktan daha etkili olan alışılmadık ve belirleyici geliyor. Durumda: Trump, Kanada veya Grönland'ı istila etmemiz gerektiğini öne sürerek tüm bir haber döngüsünü değiştirebilir.
Ana akım bir Demokrat, eğer karizmatik ve yeterince yetenekli olsaydı, bu gürültüyü kesebilir mi? Teoride, evet. Ancak ılımlılarla ilgili sorun, ılımlı olma eğiliminde olmalarıdır. Nasıl konuştuklarında ve nasıl giyindiklerinde bile.
Kendilerini güvende hisseden sadece politikaları değil, onların tüm estetiği. Ve dikkat ekonomisinde bu gerçek bir handikap.
Merkez, Yeats'i yorumlamak içinmeme yapamaz.
Bu yüzden Mamdani'nin siyaseti radikal alması çok rezonans. Önündeki Trump gibi, siyasi ana akımın dışında çılgınca olan fikirler öneriyor ve aslında söylediklerine inanıyor gibi görünüyor.
Bu son kısım anahtardır. Özellikle genç seçmenler sadece devrimci politika pozisyonları istemiyorlar; Varoluşsal özgünlük istiyorlar.
Peki onun siyasete radikal alımı nedir? Mamdani kiraları dondurmak istiyor ve otobüs yapmak ve çocuk bakımı ücretsiz. O milyarderlerin var olması gerektiğini düşünmüyor. Fikrini yüzdü Devlet tarafından işletilen marketler. Açıkça anti-Siyonist. Yangın çıkarıcı ifadeyi kınamayı reddediyor ”intifada küresel. ” O şok edici.
Amerika'nın sahip olmaması korkunç olabilir, ama iki aşırılık yanlısı partiler; Ancak yıllarca banliyö normlarını korkutmayacak adayları satmaya çalıştıktan sonra (Kamala Harris'in bu ciddi ama kusurlu bir girişim olduğu için), Demokratları gerçekten ihtiyaç duyduklarının kendilerine ait bir koz olup olmadığını merak ettikleri için affedebilirsiniz. Ateşli, meme hazır ve otantik bir şekilde savaşan biri (Trump'tan daha genç ve tamamen farklı bir pakette de olsa).
Bunun yörüngesi olup olmayacağını söylemek için çok erken. Ancak, Mamdani'nin zaferinin dışında, bu yıl gerçek bir heyecan veya virallik uyandıran tek Demokratik anların AOC ve Bernie mitingleri sırasında geldiğini belirtmek gerekir.
Yine de hiçbir şey garanti edilmez. Demokratlar bu rotaya gitmeye karar verirlerse (örneğin, 2028'de bir AOC adaylığı ile), aksi takdirde “alabilen” salıncak seçmenlerini yabancılaştırma ve tüm bileti aşağı çekme riskiyle karşı karşıya kalırlar.
Gerçekten, bazıları Trump'ın en güçlü 2024 reklamı Harris'in önceki Dallian'larını “uyandıran” siyasetle işaret etmeyi içeriyordu. Ve bu bir adayın ılımlı görünmek için kendi yolundan çıkmasıyla oldu.
Tabana enerji veren şey ortayı kolayca korkutabilir. Ve 2028'de oy pusulasında Trump olmadan, standart bir “vanilya” Demokratını kaybetmeye oldukça savunmasız olabilecek aniden dümensiz bir Cumhuriyetçi partiye taze mühimmat verebilir.
Bununla birlikte, Demokratların Trump'ın inşa ettiği karnaval çadırına sürünmekten ve ondan daha yüksek, daha gösterişli ve fingier olmaktan başka seçeneği olmadığı duygusu var. Sadece saygın (“sıkıcı” okuma) kurumların parti başarısız olduğu için değil, aynı zamanda modern medyamızın hepsini talep ettiği için.
Matt K. Lewis, “Pis zengin politikacılar” Ve “Başarısız olmak için çok aptal. “
Yakın zamanda şok edici bir New York belediye başkanlığı birincil galibiyetini talep eden ateşli genç bir Demokratik sosyalist olan Zohran Mamdani'nin meteorik yükselişi korkunç bir cevaba işaret ediyor.
Bir eyaletten veya yerel ırktan çok fazla tahmin etmek küstahtır. (Scott Brown'un Massachusetts'teki özel seçim galibiyetinin liberalizmin sonunu nasıl işaret etmesi gerektiğini hatırlayın?) Ancak bunun gibi anları hafife almak da tehlikelidir, çünkü tektonik rumbllar genellikle siyasi bir depremden önce geliyor.
Mamdani çözüm olmasa bile – ve muhtemelen olmasa bile – çarpıcı zaferi ayık bir olasılık öneriyor: Demokratların kaçtığı şey tam olarak seçmenlerin peşinde koşuyor.
On yıl boyunca, Trump'ın nasıl yenileceği konusunda temel olarak iki hakim teorisi var.
Birincisi basit: ne olmasa da ol. Trump kaba ise, iyi olun. Trump kaotik ise, kararlı olun. Trump bir şeyleri kırarsa, onları düzeltin. Bu teori rahatlatıcıdır, ancak seçmenlerin ahlak ve mantığa tepki vereceğini varsayar. Anlaşıldığı gibi şüpheli bir varsayım.
İkinci teori, alaycı olsa da, daha doğru olabilir: ateşle ateşle savaşın. Eğer onu yenemezsen, ona katılın. Politikada değil – bu deli olurdu – ama vibe. Trump bir gösteri ise, Demokratlar kendilerinden birini bulmalıdır.
Trump, halkın dikkatine en başından beri hakim olmanın önemini anladı. Görünüşe göre, Mamdani de öyle. Ve partinin kuruluşunu düğmeli muhasebecilere benzeten bir avuç sol kanatlı ateş tahmini (Alexandria Ocasio-Cortez, Bernie Sanders ve ark.).
Modern çağda kırmanın farklı yolları vardır. Genç ve kalça olabilirsin. Tuhaf ve manyetik olabilirsiniz. Uzun biçimli podcast görünümleri ve yaratma sanatında ustalaşabilirsiniz viral sosyal medya videoları. Ama her şeyden önce, senaryo politikacılarının trite pablumundan kaçınmalısınız.
Bu bağlamda, stilden özenden boşanmak zordur. Günümüzün en dikkat çeken POL'larının seçmenlerin daha önce yetersiz hizmet alan kısımlarını heyecanlandıran en radikal önerileri teşvik etme eğiliminde olması tesadüf değildir.
“Duvarı inşa et.” “Onu kilitle.” “Polisi bozdu.” “Herkes için Medicare.” Bu sloganların hepsi, değişen derecelerde, işlenemez ve daha önce düşünülemez. Ancak hepsi, çağdaş siyasi ekosistemde bilge veya doğru olmaktan daha etkili olan alışılmadık ve belirleyici geliyor. Durumda: Trump, Kanada veya Grönland'ı istila etmemiz gerektiğini öne sürerek tüm bir haber döngüsünü değiştirebilir.
Ana akım bir Demokrat, eğer karizmatik ve yeterince yetenekli olsaydı, bu gürültüyü kesebilir mi? Teoride, evet. Ancak ılımlılarla ilgili sorun, ılımlı olma eğiliminde olmalarıdır. Nasıl konuştuklarında ve nasıl giyindiklerinde bile.
Kendilerini güvende hisseden sadece politikaları değil, onların tüm estetiği. Ve dikkat ekonomisinde bu gerçek bir handikap.
Merkez, Yeats'i yorumlamak içinmeme yapamaz.
Bu yüzden Mamdani'nin siyaseti radikal alması çok rezonans. Önündeki Trump gibi, siyasi ana akımın dışında çılgınca olan fikirler öneriyor ve aslında söylediklerine inanıyor gibi görünüyor.
Bu son kısım anahtardır. Özellikle genç seçmenler sadece devrimci politika pozisyonları istemiyorlar; Varoluşsal özgünlük istiyorlar.
Peki onun siyasete radikal alımı nedir? Mamdani kiraları dondurmak istiyor ve otobüs yapmak ve çocuk bakımı ücretsiz. O milyarderlerin var olması gerektiğini düşünmüyor. Fikrini yüzdü Devlet tarafından işletilen marketler. Açıkça anti-Siyonist. Yangın çıkarıcı ifadeyi kınamayı reddediyor ”intifada küresel. ” O şok edici.
Amerika'nın sahip olmaması korkunç olabilir, ama iki aşırılık yanlısı partiler; Ancak yıllarca banliyö normlarını korkutmayacak adayları satmaya çalıştıktan sonra (Kamala Harris'in bu ciddi ama kusurlu bir girişim olduğu için), Demokratları gerçekten ihtiyaç duyduklarının kendilerine ait bir koz olup olmadığını merak ettikleri için affedebilirsiniz. Ateşli, meme hazır ve otantik bir şekilde savaşan biri (Trump'tan daha genç ve tamamen farklı bir pakette de olsa).
Bunun yörüngesi olup olmayacağını söylemek için çok erken. Ancak, Mamdani'nin zaferinin dışında, bu yıl gerçek bir heyecan veya virallik uyandıran tek Demokratik anların AOC ve Bernie mitingleri sırasında geldiğini belirtmek gerekir.
Yine de hiçbir şey garanti edilmez. Demokratlar bu rotaya gitmeye karar verirlerse (örneğin, 2028'de bir AOC adaylığı ile), aksi takdirde “alabilen” salıncak seçmenlerini yabancılaştırma ve tüm bileti aşağı çekme riskiyle karşı karşıya kalırlar.
Gerçekten, bazıları Trump'ın en güçlü 2024 reklamı Harris'in önceki Dallian'larını “uyandıran” siyasetle işaret etmeyi içeriyordu. Ve bu bir adayın ılımlı görünmek için kendi yolundan çıkmasıyla oldu.
Tabana enerji veren şey ortayı kolayca korkutabilir. Ve 2028'de oy pusulasında Trump olmadan, standart bir “vanilya” Demokratını kaybetmeye oldukça savunmasız olabilecek aniden dümensiz bir Cumhuriyetçi partiye taze mühimmat verebilir.
Bununla birlikte, Demokratların Trump'ın inşa ettiği karnaval çadırına sürünmekten ve ondan daha yüksek, daha gösterişli ve fingier olmaktan başka seçeneği olmadığı duygusu var. Sadece saygın (“sıkıcı” okuma) kurumların parti başarısız olduğu için değil, aynı zamanda modern medyamızın hepsini talep ettiği için.
Matt K. Lewis, “Pis zengin politikacılar” Ve “Başarısız olmak için çok aptal. “